Geirþrúður....framhaldssaga

blogger.com | fyrri kaflar | Geirthrudur

sunnudagur, desember 01, 2002

Úff hvað ég vildi óska þess að ég væri bara heima full með Sjonna og Sólu. Þá væri nú lífið gott. Ekkert kjaftæði og ekkert vesen. Bara slæpast í bænum svona fyrir jólinn fá sér jólaglögg og hafa það gott í faðmi vina og fjölskyldu. Mér var hugsað til íþróttafréttamansins. Við höfðum hist fyrst á Hverfisbarnum. Ég var nú ekkert allt of hrifinn af honum þá enda var hann blindfullur. Við vinkonunar vorum að hlægja að honum allt kvöldið þar sem hann fór á trúnó við minnst 5 mannsekju sama kvöldið. Rétt áður en við fórum skildum við eftir eftir bréf á borðinu hjá honum og vinum hans sem á stóð. "Hvenær hittumst við aftur?" Í vikunni eftir hittumst við svo aftur á kaffihúsi og hann sagðist hafa séð þegar ég lagði bréfið á borðið. Það varð aldrei meira úr því en þessi eina nótt.

Ég var svo pirruð út af þessu öllu á leiðinni upp til Maddma Lise að ég var búin að ákveð að segja henni að ég væri hætt þessu njósnarkjaftæði. Líf mitt var eins og í vesælum sjónvarpsþætti, sí ljúgandi að vinum og ættingum um hvar ég væri, leggjandi líf mitt í hættu og ekki bara mínu heldur líka fjölskyldu minn. Það munaði engu í síðasta verkefni og núna voru þau að prófa mig. Kannski var bara gott að þau prófuðu mig og fyndu út að ég væri gersamlega vanhæfur njósnari bryti allar reglur og væri því rekinn. Væri það ekki bara best?

Það fór samt hrollur um mig við þessa tilhugsun að vera rekinn. Ég sem hafði aldrei verið rekin eða komið illa út úr neinu. Alltaf góð meðmæli frá vinnustöðum, stóð mig bara ágætlega í skólanum á sínum tíma. Hvað myndi verða um sálarlíf mitt ef ég yrði rekin? Ég þorði ekki einu sinni að hugsa þá hugsun til enda.
ritari: Thora at 10:35 e.h.

þriðjudagur, nóvember 26, 2002

Eg var með svo fullan munnin þegar ég svarði að ég rétt gat komið skiljanlega út úr mér að ég hefði náð skilaboðunum. Nú var það bara að tyggja hratt og koma sér niður. Við sóttum skilríkin okkar og drifum okkur af stað. Það tók sinn tima að komast ofan af 16. hæð. Við höfðum verið sett á nýjasta hótelið í Lissabon sem var háhýsi og endilega þurftum við að lenda efst uppi. Við vorum ekki fyrr komin niður en Þjónustubílinn kom að sækja okkur. Bílstjórinn keyrði eins og hann ætti lífið að leysa niður á Þjónustu. Ég var svo skellkuð að ég greyp í handleggin á Pablo og sleppti ekki fyrr en við komum inn á bílastæðið. Bílstjórinn var frekar fúll þegar hann hleypti okkur út og sagði við okkur að hypja okkur upp. Ég hugsaði með mér hvað væri að gerast fyrst bílstjórinn var meira að segja fúll?
ritari: Thora at 5:02 e.h.

Ég gekk um stræti Lissabon, þekki þennan stað ekki neitt svo ég ráfaði bara þarna um í reiðileysi. Ég fékk ekki að fara strax heim til Íslands því stjórnin ætlaði að skoða málin mín betur. Athuga hvort eitthvað hefði farið úrskeiðis og á mis því ég væri alltaf að fá verkefni sem tengjast landinu mínu. Á endanum staðnæmdist ég svo fyrir framan hótelið sem ég var á Pablo. Ég var ekki alveg viss hvort mig langaði að fara inn eða halda áfram að vera úti í þessum yndislega hita. En þá heyrði ég fyrir aftan mig
,,Heya bella prinsipisa."
Þarna var Pablo komin úr sínum yfirheyrslum. Við ákváðum að ganga út í næsta súpermarkað og fá okkur bjór og snakk og fullt að borða því við vorum bæði sár svöng. Við settumst inn á hótel herbergi með allar kræsingarnar og höfðum það notarlegt. Við létum hugan reika um hvað við skildum gera í framtíðinni, hvort við sæjum okkur ætíð sem njósara eða hvort við gætum einhvertíman kúpplað okkur út úr þessu...
Skyndilega hringdi síminn upp á herbergi.
Það var maður í afgreiðslunni sem svarði
,,Senora, the telephone is to you."
Það tók engastund að gefa samband. Þetta var Maddam Lise, við Pablo áttum að koma niður í bækistöðvar eftir 30. mín. Það kæmi bíll eftir 5 mín. að sækja okkur og við áttum þá að vera tilbúin.
ritari: Thora at 12:27 e.h.

heim - fyrri kaflar