Þegar ég kom heim þennan dag helti ég mér upp á rótsterkt kaffi og setti spóluna í tækið. Tíminn leið og ég spólaði og spólaði til baka. Skyndilega hrökk ég upp af værum svefni við að einhver var að koma inn. Ég heyrði útidyrahurðina opnast. Ég rétt náði að slökkva á sjónvarpinu og skríða fram úr sófanum. Þetta var bara mamma að kíkja í heimsókn, hún hafði hringt og hringt bjöllunni en enginn svaraði, en hún vissi að ég var heima svo hún bauð sig bara velkomna inn. Það er svona þegar mæður heimta að fá lykil að íbúðinni manns, maður stendur bara varnarlaus og getur ekkert annað sagt en já og amen. Þó maður flytji af heiman þá er maður ekki laus við afskiptasemina í þeim, þær verða bara verri og hafa enn meiri áhyggjur. Mömmu var ekkert sérstakt á höndum, hún var nýkomin heim frá Ammeríku og kom með kíló af sleikjó handa mér, mér finnst þeir svo góðir. Hún var bara að sýna sig og sjá mig. Við spjölluðum í svolítinn tíma en hún fór snemma því hún vildi að ég færi að sofa, sá á mér að ég var svefnvana, heimtaði að ég færi beinustu leið inn í rúm þegar hún væri farin. Eins og góðri dóttur sæmir fór ég að ráðum hennar, en fyrst leit ég örstutt á spóluna. Enn sá ég ekkert sem benti mér á að ég kannaðist við þennan mann. Ég ákvað að fara bara að sofa og hætta að hugsa um þetta, það þýddi ekki þetta var bara greinilega einhver Frakki í listaverka leit.
Það var svakalega heitt inni í herberginu mín og svitinn lak af enninu og allstaðar þegar ég vaknaði, ég leit snöggvast á klukkuna og hún var þrjú. Ég var búin að sofa í þrjá tíma og mig var að dreyma þvílíkan draum. Ég settist fram á rúmstokkin svona til að ná áttum, fór fram á bað og fékk mér vantsglas. Hvað var mig að dreyma? Þetta var allt svo einkennilegt. Ég man að það var Pabló, við stóðum undir sigurboganum, það var mikil umferð allt í kring, loftið rakt og það eina sem ég heyrði var umferða niðurinn. Í fjarska heyrði ég óm af karlmanns rödd sem sagði á frönsku; hann er dauður, dauður... Svo sá ég herberið hennar Ástu, umslagið og styttuna sem datt úr hillunni. Kærastann og svo búið. Hvað var að gerast, var ég að verða geðveik eða hvað? Eða er heilinn í mér bara að vinna úr upplýsingum sem hann er búinn að fá síðustu klukkutímana. Ég lagðist aftur upp í rúm og reyndi að bægja þessu frá mér. En gat ekki, svo datt mér allt í einu í hug að fara og kíkja aftur á spóluna, þessa fjandans spólu sem enn hafði ekki sagt mér neitt.
ritari: Thora at 12:53 f.h.